علت جیغ زدن کودک و راه های رهایی از آن
1399 دی 25, پنجشنبه
روزی یکی از مراجعه کننده هایم که مادری حدودا ۳۰ ساله بود به من گفت: ((آیا صدایی آزار دهنده تر از جیغ زدن یک بچه سراغ دارید؟)) برای اکثر والدین و بسیاری از افراد دیگر، جیغ زدن یک کودک مانند تجربه کشیدن گج روی تخته سیاه یا کشیدن ناخن روی یک سطح فلزی است و یا حتی آزار دهنده تر؛ رفتاری که تحمل آن دشوار است. صدایی که به همرا چهره ای خشمگین و زبان بدنی غیر قابل کنترل، برای گیج و آشفته کردن یک بزرگ سال به خصوص پدر و مادر کافی است و آن ها دنبال علت یابی هستند.
البته بسیاری از والدین می دانند که جیغ زدن در بخشی از دوره رشد کودک طبیعی است اما مساله اینجاست که اگر اجازه دهیم این رفتار در آن ها تبدیل به عادت شود، ترک آن به سختی صورت گرفته و باعث ایجاد سردرگمی بیشتر خواهد شد.
زمانی که کودکی برای دریافت آن چه می خواهد، جیغ می زند، والدین با تمام توان و قدرت فکر خود می کوشند تا این صدای غیر قابل تحمل را متوقف کنند. آن ها ممکن است نسبت به جیغ زدن فرزند خود بی اعتنا باشند، امکان دارد از او بخواهند که این کار را نکند، به او التماس می کنند ساکت باشد و یا بالاخره در برابر خواسته او تسلیم می شوند؛ عکس العملی که باعث می شود به کودک خود بیاموزند که با جیغ زدن می تواند به هرچه می خواهد، دست پیدا کند.
لطفا صبر کنید!
قبل از هرگونه واکنش نشان دادن نسبت به جیغ زدن فرزندتان، به این فکر کنید که او چرا این کار را می کند.
بعضی از بچه ها نمی دانند چگونه خواسته خود را مطرح کنند و به همین دلیل است که از جیغ زدن به عنوان سلاح استفاده می کنند. در حقیقت آن ها نمی دانند درزمان نا امیدی چه واکنشی از خود نشان دهند و یا اینکه بعضی از آن ها می دانند که با این کار، والدین خود را عصبی و ناراحت می کنند و دقیقا به همین دلیل است که عمدا این کار را انجام می دهند.
توجه به این نکته ضروری است که بدون در نظر گرفتن انگیزه آن ها برای این کار، والدین قادر نخواهند بود عکس العمل مناسبی نسبت به جیغ زدن فرزندشان از خود نشان دهند.
بسیار پیش می آید که کودک برای نشان دادن احساسات خود نسبت به یک مساله جیغ می زند و این نشان دهنده نیاز او به درک شدن احساساتش توسط بزرگ تر ها به خصوص پدر و مادر است. از این جهت، درک کردن احساس او در آن موقعیت مشخص، می تواند بهترین راه گشا برای حل مشکل و در نتیجه، متوقف کردن جیغ کشیدن باشد زیرا اگر آن ها دریابند که هیجاناتشان توسط دیگران درک می شود، نیاز درونی خود را ارضا شده می بینند و به این ترتیب به آرامش و امنیتی می رسند که در آن علت ی به جیغ زدن وجود ندارد.
برای رسیدن به این هدف، در کنار این که احساس او را درک می کنید، همچنین می توانید او را هم به سمت درک احساسات دیگران از جمله خود شما به عنوان پدر یا مادر سوق دهید.
به این ترتیب، در ابتدا می توانید زمانی که کودک دیگری در حال جیغ زدن است، از فرزند خود بپرسید: ((چه احساسی داری وقتی که خواهرت، برادرت یا دوستت جیغ می زند)) و اجازه دهید او احساساتش را نسبت به این مساله بیان کنید؛ بدون این که اشاره مستقیم به جیغ زدن های خود او داشته باشید.
برای درک احساسات دیگران، می توانید از بازی و قصه گویی هم استفاده کرده و در جریان یک داستان یا بازی برنامه ریزی شده، او را با شخصیتی مواجه کنید که جیغ می زند و از بخواهید که احساساتش را نسبت به این رفتار آن موجود خیالی بیان کند.
در مرحله بعد، زمانی که جیغ زدن های او راجع به یک موضوع به پایان رسید و آرامش بر اوضاع حکم فرما شد، بلافاصله از او بپرسید: ((فکر می کنی وقتی تو جیغ می کشی، من چه احساسی دارم)). این جاست که توجه به احساسات دیگران بر پایه توجهی که از قبل نسبت به احساسات خودش در مقابل رفتار دیگران پیدا کرده بود، استوار شده و به قدرت تفکر و درک در او دامن می زند و به این ترتیب آگاهی بیشتری نسبت به آن چه به عنوان رفتار از خود نشان می دهد پیدا خواهد کرد.
نویسنده : سرکار خانم رعنا قاسمی
روان شناس و مشاور خانواده، کودک و نوجوان
کارشناس ارشد مشاوره خانواده
دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی
اینستاگرام: Rana.pics
تلفن: ۰۹۱۲۳۰۴۰۱۹۹ (برای ارسال پیام و تعیین وقت مشاوره)
انصراف از نظر