در کنار فرزندان خود باشیم ( ارتباط والدین با فرزند )

1399 دی 25, پنجشنبه
در کنار فرزندان خود باشیم ( ارتباط والدین با فرزند )

کلید مهم فرزند پروری را به خاطر داشته باشید: ((فرزندان خود را با صرف زمان بیشتر و هزینه کم تر بزرگ کنید)). برای این مهم، باید به ارتباط والدین و فرزندان توجه کرد.

در روند حرفه درمانگری، بسیار دریافته ام که صرف نکردن وقت کافی با کودکان، یکی از بزرگ ترین مشکلات در سبک فرزند پروری است.

حضور داشتن در کنار کودکان، همان کاری است که والدین باید انجام دهند اما بسیار پیش می آید که آن ها با بهانه های مختلف، از انجام آن سر باز می زنند. بهانه هایی مانند: ((خیلی گرفتار کار هستم، باید خانه را جارو بکشم، باید نوشتن مقاله دانشگاه را به پایان برسانم، می خواهم این بازی را تماشا کنم، باید برای مهمانی لباس تهیه کنم)) و بسیاری خواسته ها و باید های دیگر که زمان پدر و مادر را به خود اختصاص داده و فرزندان را از برخورداری از آن محروم می کنند.

گاهی والدین با مشکلاتی از این دست مواجه می شوند که کودک شان با آن ها حرف نمی زند و جواب سوالات آن ها را بسیار کوتاه و بدون برقراری ارتباط عمیق کلامی می دهد. این جاست که از خود خواهند پرسید: ((چرا فرزندم با من حرف نمی زند)) و یا این که: ((چرا به من نمی گوید که در افکارش چه می گذرد)). این چالش درونی و مسائلی از این دست، زمانی برای پدر ها و مادر ها پیش می آید که فرزندشان تمایلی ندارد دنیای درونی خود را با آن ها در میان بگذارد.

بیشتر والدین تمایل دارند که بهترین ارتباط را با فرزند خود برقرار کنند و از این که گاهی تمایل متقابل را در او مشاهده نمی کنند، دچار سردرگمی و نگرانی خواهند شد. اما دقیقا مشکل اینجاست که آن ها خودشان هستند که کار را برای برقراری این ارتباط مشکل می کنند.

در یک کارگاه آموزشی که برای بالا بردن میزان آگاهی پدر و مادر ها نسبت به مسائل فرزند پروری برگزار کرده بودم، در حال صحبت راجع به این نکته مهم بودم که والدین باید شنونده های خوبی برای فرزندان خود باشند که ناگهان پدری سی و چند ساله اجازه خواست و گفت: ((من فکر می کنم شنونده خوبی برای همسر و پسر شش ساله ام نیستم. وقتی از سر کار به خانه بر می گردم و همسر و فرزندم می خواهند راجع به اتفاقات آن روز با من صحبت کنند، من روی کاناپه، جلوی تلویزیون دراز می کشم و با تلفن همراهم مشغول می شوم. باید اعتراف کنم که زیاد متوجه حرف های آن ها نمی شوم)).

در واقع بسیاری از ما همانند این پدر، عادت های نادرست این چنینی را وارد زندگی خود نموده و لذا، تا حد بسیار زیادی، بودن واقعی در کنار فرزندانمان را مشکل یا کم اثر کرده ایم.

اگر والدین، با به دنیا آوردن فرزند خود، مسئولیت پدر یا مادر بودن را پذیرفته اند، پس باید این حقیقت را نیز قبول کنند که بچه ها هر وقت دلشان می خواهد، با والدین خود صحبت می کنند و آن ها نمی توانند زمان معینی را در برنامه روزانه خود، به صحبت با آن ها اختصاص دهند.

 

ارتباط فرزند با والدین

 

وظیفه مهم والدین این است که موقعیتی امن برای کودکان خود فراهم کنند تا در خلال آن بتوانند به تبادل دنیای خود با فرزندشان بپردازند.

 

کنار هم بودن، کنار هم به فعالیت های مشترک پرداختن و با هم به گفتگو کردن، به والد و کودک؛ هردو، این امکان را می دهد که رابطه عاطفی بین خود را تقویت کنند.

 

خیلی مشکل است بین کودکان و والدینشان توجه و رابطه محکم صمیمانه به وجود بیاید، در حالی که به ندرت با هم و در کنار هم باشند.

 

امروزه، بسیار شاهد هستیم که اعضای یک خانواده، بیشتر از بودن در کنار یکدیگر، با مسائل و روابط شخصی خود مشغول هستند، والدین هزینه زیادی را برای سرگرم کردن کودک خود می پردازند و انتظار دارند در نتیجه، شاهد یک رابطه صمیمانه و اعتماد بین خود و فرزندشان باشند غافل از این که حلقه گم شده فرزند پروری،  حضور و صرف زمان است که برای دست یابی به ثمره ارزشمند تربیت، باید به جای خود باز گردد.  

 

پس فراموش نکنیم که والدین مسئولیت پذیر، انتخاب می کنند که در کنار فرزندانشان باشند و این گونه، از خانواده خود محافظت و مراقبت می کنند. آن ها همواره به دنبال تحقق این هدف مهم هستند که؛ به میزان بیشتر و با کیفیت بهتری، در کنار فرزندان خود باشند و به این ترتیب، خانواده ای امن و سالم را خلق کنند.

 

نویسنده : سرکار خانم رعنا قاسمی

 

روان شناس و مشاور خانواده، کودک و نوجوان

 

کارشناس ارشد مشاوره خانواده

 

دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی

 

اینستاگرام: Rana.pics

 

تلفن: ۰۹۱۲۳۰۴۰۱۹۹ (برای ارسال پیام و تعیین وقت مشاوره)

 

انصراف از نظر